هر انسانی خواهان زیبایی است ودخترها نیز از این قاعده مستثنی نیستنددر متن زیر دلیل اینکه چرا دختران جوان آرایش رادوست دارن را برای شما بازگو میکنیم.
دکتر سید احمد جلیلی روانپزشک و رییس انجمن روانپزشکان ایران معتقد است در هر فردی به ویژه جوانان علاقه به مورد توجه قرار گرفتن وجود دارد اما بسته به اینکه نیازها و خواسته های فرد در زندگی تا چه حد برآورده شود و به چه سمت و سویی متمایل شود عادت های خاصی را می پذیرد. همه اینها بر می گردد به اینکه چقدر برای جوانان برنامه ریزی کردیم؟ چند مراکز فرهنگی و ورزشگاه برای آنها درست شده است. ما در این سال ها درآمدهای زیادی داشتیم . چقدر از این درآمدها برای جوانان صرف شده است؟ اینها سوالاتی است که به حیطه روانپزشکی مربوط نیست اما فرهنگ و عادت های جامعه به ویژه جوانان را شکل می دهد.
وی می گوید: آنچه به من روانپزشک مربوط است این است که باید خواسته ها، تمایلات و انرژی فوق العاده نسل جوان را عاقلانه به سوی هدف درست هدایت کرد. با اعمال فشار و دستور نه تنها هیچ کار مثبتی صورت نمی گیرد بلکه جنبه های منفی نیز گسترده تر می شود.
کمبود اعتماد به نفس؛ استفاده زیاد از لوازم آرایش
اما دکتر نادر راستی روانپزشک نظر دیگری دارد. وی می گوید: همه کارهای انسان ریشه روانی دارد و آرایش زیاد هم قطعا ریشه های روانی متعددی می تواند داشته باشد که منشا همه آنها نیاز به جلب توجه است.
وی معتقد است: حتی کسانی که می گویند برای دل خودم اینگونه آرایش می کنم هم به دنبال جلب توجه هستند وگرنه چرا شبها در هنگام خواب اینگونه آرایش نمی کنند و آرایش آنها در روز و در خیابان است.
دکتر راستی با بیان اینکه آرایش زیاد در ایران دلایل اجتماعی هم دارد، می گوید: معمولا دلیل نیاز به جلب توجه بیش از حد کمبود اعتماد به نفس است. در برخی مواقع فرد در درون خود نقصی دارد یا خود را زیبا نمی داند به طور مثال احساس می کند بینی بزرگی دارد یا صورتش زرد و نزار است یا پلکش آویخته است به همین دلیل تلاش می کند با آرایش زیاد این نقایص را برطرف کند. از همین روست که عملی مانند عمل بینی در کشور ما بسیار زیاد است. وگرنه خانمی که صورت خود را تمیز می کند و یا یک آرایش ملایم دارد تنها یک نیاز طبیعی خود را برآورده کرده است.
وی به یکی از مشکلات روانی به نام احساس نقص در بدن خود اشاره می کند و می افزاید: پیامد این مشکل جلب توجه بیش از حد است و فرد سعی می کند تمام اجزای صورت خود به گونه ای دیگر نمایش دهد. معمولا کسانی که به آرایش های تند روی می آورند این مشکل را دارند زیرا آرایش های تند و یا آرایش هایی با سبک های خاص و غیر معمول حالت نمایشی دارد و بیشتر یک علامت است.
این روانپزشک در عین حال به ریشه های خانوادگی نیاز بیش از اندازه به جلب توجه دیگران اشاره دارد و می گوید: ممکن است فرد در خانواده مورد توجه لازم قرار نگرفته باشد به همین دلیل سعی می کند توجه جامعه را به خود جلب کند. البته جلب توجه یک نیاز عادی در هر فردی است اما زمانی که این نیاز بیش از اندازه شود حالت بیماری می گیرد و به صورت های غیر معمول خود را نشان می دهد.
وی همچنین معتقد است: یکی از دلایل آرایش زیاد هم می تواند این موضوع باشد که هرچه فرد را از پیری منع کنیم به آن حریص تر می شود. بنابراین وقتی جامعه روی مساله ای حساس باشد برخی افراد به آن موضوع گرایش بیشتری پیدا می کنند.
دکتر راستی با تاکید بر اینکه باید دید فرد در کدام مرحله از زندگی دچار این نقص می شود، می گوید: نیازهای عاطفی نباید سرکوب شئند زیرا از جای دگری سر بر می آورند. اگر نیاز به جلب توجه که ویژگی هر انسانی است برطرف نشود ریشه های عمیقتری می یابد بنابراین باید پایه های خانواده قوی شود و ارگان های اجتماعی نیز از فشار زیاد بر جوانان خودداری کنند چرا که ممکن است به پیامدهایی همچون اختلال شخصیت بینجامد.
استفاده بیش از حد از لوازم آرایشی پدیده ای روانی و اجتماعی است و بر متولیان امر است که با بازبینی رفتارها و نحوه برخورد با مسائلی از این دست از گسترش بیش از پیش این پدیده جلوگیری کنند.
واین مهم با فرهنگ سازی وایجاد لوازم وملزومات سرگرمی وتخلیه هیجانات جوانان میسر است ،که نیاز به همت مضاعف مسؤلین ودست اندرکاران کلیه ارگان های آموزش وپرورشی در سطح کشور اسلامی مان دارد .
چرا جوانان آرایش کردن را دوست دارند ؟
برخي از دختران و زنان و احتمالاً گروهي از پسران ما امروزه خود را با ابزار و وسايل مختلف آرايش مي‌کنند و مي‌گويند زيبايي حُسن است، و همه از زيبا و زيبايي خوششان مي‌آيد، بلکه زيبايي دوستي به قول روان شناسان يکي از احساسات عمومي و فطري بشر است، و «إنّ الله جميل و يُحّب الجمال» از سوي ديگر براي حفظ شخصيت و آبروي خود و احترام به ديگران و کمک به شادابي و طراوت محيط و جامعه بسيار بجاست که انسان به قيافه و لباس خود در برخورد با ديگران اهميت بدهد.
حال سخن بر سر اين است که آيا اين عمل صحيح است يا نه؟ و آيا اين توجيهات مورد پسند عقل و دين هست يا نه؟ آيا اين کار احترام به شخصيت خود و ديگران است يا ظلم به خود و ديگران ؟ آيا اين کار آرايش است يا آلايش؟ آيا معناي اين کار تميز بودن است يا کثيف کردن روح و ذهن خود و مردم؟ آيا بزک کردن، احترام به ديگران است يا تعدّي به حقوق معنوي و الهي بينندگان است؟
با توضيحاتي که خواهد آمد جواب صحيح را خواننده فهيم و منصف در خواهد يافت.
نکته اوّل: ابتدا بايد توجه کرد که در مورد انسان و جهان دو ديدگاه اساسي وجود دارد:
الف ـ محدود بودن انسان و جهان به دنياي مادي و حاضر و فعلي.
ب ـ مشتمل بودن انسان بر دو بعد جسمي و روحي و وسعت جهان نسبت به دنياي مادي و آخرت.
نکته و مقدمه‌ي دوم: اگر ما انسان را خود سالار و آقا و صاحب خود و دنيا بدانيم و ديد اومانيستي (انسان مداري) داشته باشيم يک گونه قضاوت مي‌کنيم و اگر انسان را عبد و مخلوق و جامعة انساني را جامعه‌اي خداسالاري بدانيم و تمام جهان و مخلوقات و انسان را جلوه و لطفي از سوي خداوند کريم و جميل بدانيم به نحو ديگري داوري مي‌کنيم.
بر اساس دو نکته‌ي گذشته نسبت به ديدگاه شخص اشکال کننده و آرايش کننده از يک سو و ناظرين يا فرد بيننده از سوي ديگر چهار حالت متصور است که يک به يک بررسي مي‌کنيم:
*۱ اگر شخص معتقد به اين نظريه فردي مادي‌گرا يا سکولار و غير الهي باشد و بيننده هم موافق نظر او باشد مثلاً در جوامع غرب و سکولار يا لائيک، در اين صورت ما بحث و سخني نداريم و عمل اين دو بستگي به توافق و ميل خودشان دارد.
۲ *اگر فرد عامل و پرسشگر، الهي و متدين و غير مادي باشد و بيننده، شخص مادي باشد، در اين صورت اولاً شخص مادي و دنياگرا اعتراض و سخني ندارد. ثانياً اگر واقعاً کسي معتقد به وجود خداوند خالق باشد و آخرت را پيش رويش بداند، چنين عملي را مرتکب نمي‌شود و قهراً موضوع منتفي مي‌شود توضيح ديدگاه شخص الهي خواهد آمد.
*۳ اگر فردي مادي‌گرا و دنيازده بود و خود را براي غير آرايش کرد، و بيننده يا برخي از بينندگان افرادي متدين و معتقد به مبدأ و معاد بودند يا اين‌که؛
*۴ آرايش کننده و بيننده هر دو افرادي دين‌باور و معتقد به مالکيت و خالقيت خداوند باشند و به فرامين الهي اهميت بدهند و حکم خدا را داراي مصلحت و فايده براي عموم بدانند، در اين دو صورت بايد گفت که اين عمل عقلا و شرعاً مردود است. اگر شخصي معتقد به مبدأ و معاد هم نباشد، وقتي مي‌داند که برخي ناظرين معتقد به دو بعد جسمي و روحي براي خود هستند و بايد سلامت معنوي خود را حفظ کنند تا در آخرت دچار عذاب گناهان نشوند، در اين صورت نبايد به حريم معنوي بيننده تجاوز کند، مراعات نکردن پوشش کامل و کافي يا آراستن سر و صورت و لباس و استفاده از اُدکلن‌هاي مختلف به نحوي که موجب تحريک شهوت بيننده مي‌شود، اين عمل خود نوعي تعدّي به حقوق معنوي و واقعي بيننده است. اين نکته از حکمت‌هاي مهم حفظ حجاب و پوشش لازم است که تک تک مرد و زن جامعه بايد در نظر داشته باشند.
از جهت عرفي نيز دختران و پسران جوان ما بايد بدانند که تا چند سال پيش به ندرت ديده مي‌شد که دختري در سنين ۱۲ ـ ۱۳ سالگي يا بيشتر، قبل از آن‌که ازدواج کند با آرايش به مدرسه و دانشگاه و اداره و خيابان و بازار برود. متأسفانه موج فزاينده‌اي نسبت به گرايش به آرايش کردن و آلوده کردن محيط پاک جامعه پيدا شده است. تعجب و تأسف بيشتر نسبت به خانم‌هاي تحصيل‌کرده‌اي است که کار غلط و زشت ديگران را نسنجيده پيروي مي‌کنند.
امّا راجع به اين جمله که خداوند زيباست و زيبايي را دوست دارد و بايد به آراسته بودن خود توجّه کرد و نبايد ژوليده و نامرتب بود، بايد گفت بله نظافت و تميزي و آراستگي و زيبايي مطلوب است و در جايي که ممکن باشد، مورد سفارش دين است امّا همان خداوندي که امر به نظافت کرده و زيبايي را دوست دارد، اگر مفسده و مانعي و يا مصلحت مهم‌تري جلوي آن را گرفت، دستور به مراعات ساير امور نيز داده است، پس در اين صورت بايد هر دو يا سه جهت را ملاحظه کرد.
